- prorumpo
- prō-rumpo, rūpi, ruptum, 3, v. a. and n.I.Act., to thrust or cast forth, to cause to break, burst, or rush forth, to send forth:II.
(Aetna) atram prorumpit ad aethera nubem,
Verg. A. 3, 572:proruptus pons,
broken down, Tac. H. 1, 86 (al. proruto).—With se, to burst forth, dash forth:cerva in fugam sese prorupit,
Gell. 15, 22, 6.—Mid.: prorumpi, to rush or burst forth:hinc prorumpitur in mare venti vis,
Lucr. 6, 436:mare proruptum,
Verg. A. 1, 246:proruptum exundat pelagus,
Sil. 3, 51:proruptus corpore sudor,
Verg. A. 7, 459:prorupto sanguine,
Stat. Th. 2, 626.—Neutr., to rush or break forth, to burst out.A.Lit.:2.per medios audacissime proruperunt,
Caes. B. G. 5, 15:in hostes,
Verg. A. 10, 379:obsessi omnibus portis prorumpunt,
Tac. H. 4, 34. —Transf., of things, to break out, break or burst forth, make its appearance:B.cum diu cohibitae lacrimae prorumperent,
Plin. Ep. 3, 16, 5:vis morbi in unum intestinum prorupit,
Nep. Att. 21, 3:incendium proruperat,
a fire had broken out, Tac. A. 15, 40:stercora,
Vulg. Judic. 3, 22:prorumpit in auras vox,
Sil. 3, 699:nihil prorupit, quo conjuratio intellegeretur,
became known, Tac. H. 4, 55.—Trop., to break out, burst forth:illa pestis prorumpet,
Cic. Mur. 39, 85:eo prorumpere hominum cupiditatem, ut, etc.,
id. Rosc. Am. 5, 12:in bellum,
to break out, Just. 24, 1, 1:in scelera ac dedecora,
Tac. A. 6, 51:ad minas,
to break out into threats, id. ib. 11, 35:ad quod victo silentio prorupit reus,
at which he broke silence and burst forth, id. ib. 11, 2; 12, 54; 13, 12.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.